Waar slaapt ze nog,
haar lichaampje voelt zo onveilig.
Langs haar botten kronkelen de wormen al,
en ach, ik weet het niet.
Half ben ik immers al zonder haar.
ze is er nu nog, de magere schim.
Over dit scenario heb ik al maanden nagedacht.
Jaren en jaren al volgde ik haar karkas,
slapend, etend, slepend en nu is het tijd.
Haar kopje in mijn hand, liefdevol relikwie,
haar ogen verdroogd, nee, ze krijgt rozen.
En de dood, die kale vale dood,
masseert het leven uit haar.
Terwijl ze nog wat trilt.
s
