Hij heeft de aura van een dwerg,
scheel en ongezond verspreidt hij zijn verhalen
die niemand raken, behalve mij.
Ik ben de loser van de kwetsbaarheid.
Uitgeschakeld heeft hij mij,
de pion die nergens meer te plaatsen is,
de fee die brillen droeg en purper.
En nu we daar dichtbij de sterren staan,
kan ik een wens doen en hem verlaten.
Hij blijft maar zeuren, zeveren en in een omweg praten.
Ik zie zijn oog, hij kijkt me aan.
Ik moet nu sterke stroming zijn,
of een rivier die verder reist.
Simpel haal ik beide schouders op
en verwens hem ernstig,
opdat hij met de meeuwen verder krijst.
