Loszittend loof

Immuun voor de galm van klokkentorens
niet gevoelig meer voor de geuren uit de zee.
Olie in mijn veren, plastic in mijn hoofd,
een haarbal in mijn hart.

Verward gespeeld, vals gedroomd,
zonder geld en in een grote stad,
het is nu drie voor twaalf
en jij bent bijna bij me weg.

Feestje gehad, maar niet geleefd
en dat gelogen ook.

Rook op mijn netvlies, een ernstige vlinder
daalt neer op mijn neus en bekijkt me bitter
en ik stamel: dit leven is niet langer serieus.

Ik besta uit loszittend loof, de bom zal
snoeihard vallen.

Marjolein Pieks zingt Eilandkinderen

Mijn gedicht over mijn wonderbare eiland, waar het zo goed toeven is, in muziek gevangen door performer en dichteres Marjolein Pieks, het woekertalent uit Mook.

 

 

 

Wobbegong

Stil in het water
lig ik mijn lichaam te herinneren
ik bekijk hoe het licht eruit vloeit
uit mij gezogen wordt.

Vroeger was ik een vis
ik spartelde met prooien
kauwde op hun ingewanden
liet sporen achter
ik at vlees.

Ik at meer vlees
en liet het absorberen
in mijn koele maag
die nat van waanzin  was.

Nu zijn mijn tanden oud
ik wentel me tegenwoordig in plastic
als ik de taal van de wapens
in mijn mond niet meer kan begrijpen
laat me dan maar sterven.

Ik kan de riffen in de zee niet meer bezweren
en ik kom nooit meer thuis.

Gehuchtje

Neem me nog een keer mee
daar waar schelpen nog heilig zijn
en waar zeemeermensen rusten
samen met de zeehond in groen satijn.

Later is de voetstap alweer uitgespeeld,
de voeten moegelopen over zand en modder
zeg me dat dit gehucht bestaat
uit wilde kinderen die alikruiken eten.

Neem me nog een keer mee
en laten we zoute kussen delen
zonder lipstick en opsmuk
zoals een liedje dat over de golven fladdert
en zijn weg vindt naar een verlangend tij.