Immuun voor de galm van klokkentorens
niet gevoelig meer voor de geuren uit de zee.
Olie in mijn veren, plastic in mijn hoofd,
een haarbal in mijn hart.
Verward gespeeld, vals gedroomd,
zonder geld en in een grote stad,
het is nu drie voor twaalf
en jij bent bijna bij me weg.
Feestje gehad, maar niet geleefd
en dat gelogen ook.
Rook op mijn netvlies, een ernstige vlinder
daalt neer op mijn neus en bekijkt me bitter
en ik stamel: dit leven is niet langer serieus.
Ik besta uit loszittend loof, de bom zal
snoeihard vallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten