Daar zitten we aan tafel, zij en ik
met de koektrommel als getuige
en de klok kakelt verder.
zij leest nog een kolom
en braadt haar vlees.
Ik heb haar kraaienpootje vastgehouden
haar blauwe plek bekeken
en gewaarschuwd voor haar ouderdom.
Ze is op tijd.
Foto`s van mijn vader
blijven in het stof bestaan
ogen kijken. Nu met de loep.
Ze zal gaan eten van haar opgewarmde soep
terwijl de poes voorzichtig tot haar wenkt.
Nee, ik ga niet meer naar de kerk.
Ze schudt haar hoofd, wil je nog wat mee
misschien een appel vol met vitamine C.
Het kan later en vroeger worden
tussen de seconden die ik met haar doorbreng
liggen mijn ingeslikte tranen.
Ik voel het fruit verleppen in de schaal.
en ik verdraag het allemaal.
De tijd scheurt ons aan stukken,
ze prevelt op het puntje van haar stoel
warme momenten die ik zo spaarzaam voel
alsof ze me een alibi verschaft
voor al mijn liefdeloze nukken.
Alsof woorden zo mislukken.
