De vuurtoren baart licht
schepen zijn in zijn haarscherp oog gezien
maar ook geliefden die eens willen vrijen.
Onder de maan van zijn gestalte
let hij op mist en rooksignalen.
Voor dromenland heeft hij geen tijd,
hij kan nooit slapen, nooit bedriegen,
nooit zijn adem aan de zee verliezen.
Maar de dageraad die het luchtruim roze tekent
geeft hem beschermend een deken
voor hij de eerste uren van de dag verspreid.
Wij, eilandbewoners wachten
tot de wind wakker geworden is
dan pas openen zich onze luiken
het voorjaar springt naar binnen
maar in de winter is het anders
in dit verlaten oord spuugt de regen
spinnetjes en tot op de draad versleten kevers
Boreas grijpt zijn buit.
Toen je in mij klaar kwam
openden zich allerliefste grenzen
maar innerlijk was je al ver van mij vandaan
ik hoorde de laatste zomerdagen knerpen
knerpen, kreperen, knerpen.
En nu je dan de laatste stukjes uit me blaast
verdomd kleine stukjes die je nergens vindt
Onze oude liefde is verzonnen door de wind
die grauw en eenzaam door de straten jaagt
Daar zitten we aan tafel, zij en ik
met de koektrommel als getuige
en de klok kakelt verder.
zij leest nog een kolom
en braadt haar vlees.
Ik heb haar kraaienpootje vastgehouden
haar blauwe plek bekeken
en gewaarschuwd voor haar ouderdom.
Ze is op tijd.
Foto`s van mijn vader
blijven in het stof bestaan
ogen kijken. Nu met de loep.
Ze zal gaan eten van haar opgewarmde soep
terwijl de poes voorzichtig tot haar wenkt.
Nee, ik ga niet meer naar de kerk.
Ze schudt haar hoofd, wil je nog wat mee
misschien een appel vol met vitamine C.
Het kan later en vroeger worden
tussen de seconden die ik met haar doorbreng
liggen mijn ingeslikte tranen.
Ik voel het fruit verleppen in de schaal.
en ik verdraag het allemaal.
De tijd scheurt ons aan stukken,
ze prevelt op het puntje van haar stoel
warme momenten die ik zo spaarzaam voel
alsof ze me een alibi verschaft
voor al mijn liefdeloze nukken.
Alsof woorden zo mislukken.
Neem je gezicht, gebeeldhouwd vlees
de trotse neus, de kleine oren.
En dan je vingers die van alles horen,
Ik hoor je hart, satijnen tijger in ons bed.
Zo uitgeput van al dat vrijen,
ik voel me zo uitbundig bij je
Lief, ik weet geen onvertogen woord.
Een carillon speelt in de verte voort,
de wolken vormen suikerspinnen
en elke waarheid gaat opnieuw beginnen.
Jouw liefde maakt een Hemelpoort.
Hij heeft de aura van een dwerg,
scheel en ongezond verspreidt hij zijn verhalen
die niemand raken, behalve mij.
Ik ben de loser van de kwetsbaarheid.
Uitgeschakeld heeft hij mij,
de pion die nergens meer te plaatsen is,
de fee die brillen droeg en purper.
En nu we daar dichtbij de sterren staan,
kan ik een wens doen en hem verlaten.
Hij blijft maar zeuren, zeveren en in een omweg praten.
Ik zie zijn oog, hij kijkt me aan.
Ik moet nu sterke stroming zijn,
of een rivier die verder reist.
Simpel haal ik beide schouders op
en verwens hem ernstig,
opdat hij met de meeuwen verder krijst.
