Oudjaarsavond

Op oudjaarsavond verliest iedereen zijn losse streken
en ook de flodderbontjes zijn van de koude kant
en iedere kaars sterft, denk je...

Het is niet waar,
Als de seconden harder rennen dan mijn voeten
is deze wereld allang weer onderweg.

Op queeste.

Je was niet braaf,
dat was je niet
je was het kind dat uit de ramen sprong
dat een pop neerlegde in het bed
perfect als alibi om in de nachten te verpozen.

Je had een ziel en grijze ogen
en je liep het liefste in de mist,
daar was het stil en licht en goed
daar vlogen roedels ganzen naar regenbogen.

Je was niet gek
dat was je niet,
je had een wens om elf te worden
die met twee puntoortjes van alles hoorde,
en vliegen redde uit een spinnenweb.

Nu sta je op de grond van eb
en haalt wat water uit de zee
gewoon omdat je iets te voelen hebt
en je hartje, ach, dat voelt wel mee.

Ziel

De tijd tikt van de tegels af
het korstmos heeft zijn werk gedaan
ik bied mijn ziel aan ieder roofdier aan
maar nee, ze vluchten schuchter van me af.

Er is geen hogere macht gevonden
die mij op deze wereld openvouwt
de ogen van een gier zijn koud
de ogen van een kind zijn ongeschonden.

Het visioen van obstakels in de oude lucht
of door de hel gaan met kapotte handen
deden mij vrijwillig in een cel belanden
of diep ongelukkig zijn in een doods gehucht.

Geruchten.

Zomaar op een los moment
overkwam mij een gevoel van trance
hier doen ze nooit aan dansen
ik luister in de stilte naar een vastberaden stem
de kurk was uit de wijn
de leugen greep haar kansen.

Dom, doorzichtig opende
zich een wraakgordijn
wat zijn de mensen klein
als er niets te zeggen valt;
de dag schoof van haar schip.

Zomaar op een los moment
groef ik een schreeuwgat in de duinen
en mijn veel te kleine ego
huilde zout en bitter bier.

Dag van een vluchteling

Ali is goed bezig vandaag
kijk, hij werkt op het land
met de dweil in hoog tempo
poetst hij de uien.

Geen tijd om te huilen
die kleine stad onder de bom
was een vogelstek.

Geen tijd om te slapen
alles is daar zo begonnen
waar de geit en de kameelspin sliepen
is niet langer van ons.

Allah, bedien mij met morfine,
dompel de druiven
bet de olie
het is allemaal aan Jou.

Been voor been ga ik de warmte uit,
hand voor hand verlies ik mijn vloer.

Sprookje

Ik verf jou mijn vroegervrouw
op ons boerenerf met het rood wit blauw
van een lichte dag met de vlag in top
ik zet de roos in knop op je lentejurk
dan doop ik de kwast in groen
en laat je bloeien
waar de vislijn hangt
staat jouw schaduw
die er niet meer is
maar die ik maken kan
van een natte bloem
en wat materiaal
naast mijn elfenpop
en de lineaal.

Amen

Ik weet nog dat je amen zei
je legde voor mij je harde pantser af
ik deed het witte water in een karaf
en we dronken op de lieve vrede.

Zou het werkelijk wedergeboorte zijn
van oorlogen wisten we beiden weinig
hoe ik tot je sprak was zo schijnheilig
en jij keek minzaam door mijn leugens heen.

Je zag een glas; je zag een ander glas
ontwrichting zei je maar dat deed me niets.

Ik weet nog dat je amen zei
de koudste winter ooit was niet voorbij.

Cold turkey

Onderin de put verloopt het leven traag
en sombere gedachten brachten mij naar rotsen
maar ik durfde werkelijk niet te springen
was ik werkelijk zo laf, ik opende mijn graf,

de toekomst houdt vast aan haar herinneringen.

Verdriet

Ik gons door je huis met weergaloze sprongen
mijn elvenjongen, ik ben te wild voor jou
ik heb zelfs mijn witte schaduw verdrongen
ik besta uit kleine druppels ochtenddauw.

Ga met de wolven elvenjongen
ik kijk zowaar een andere richting uit
zelfs de vogels zingen een wrang geluid
ik geef mijn koele lichaam aan de maan.

Voor ons begint het trage wachten
deze transparante liefde kan nooit verder gaan.

Queeste

In deze vreemde stad ben ik een vreemde
het verleden brengt korstmos op de muur
en de wind is bovenal zo guur
de toekomst bestaat uit dunne kleden.

Ik hoor de ratelende echo van de specht
ik ben nu duizend jaar van huis
en mijn geweten heeft gesproken
ik heb geluisterd naar wat zij heeft gezegd.

het loslaten van dit lichaam was een bovenaards gevecht
maar deze queeste wordt nimmer onderbroken.

Niemandsland

De nacht is de moeder van de dromer
hier lig ik met de ogen bijna dicht
te wachten hoe de wolken breken
hoe de onweersbui zich van haar
nerveuze ballast ontdoet.

Het is het weerlicht dat mij de stad laat zien;
langs alle hoeken van deze straat heb ik gelopen
na jaren ontwrichting die ik heb opgelopen
hunker ik naar een eigen plaats misschien.

Voorts- met toortsen door de stad gebracht
sprokkel ik houtjes en verhalen voor mijn vuren
en wanneer de lauwe wind over mijn vleugeltjes zal schuren
voel ik onherroepelijk de schaduw van de dag.

Afscheid.

De dag schoot als een schim voorbij
zo een zwarte schim, een ijsgezicht
hier lag ik met mijn ogen dicht
te wachten op een dag vol alcohol.

Het lichaam protesteerde heftig
maar de vaten waren nog lang niet hol
er werd gezopen en niemand zag mijn zelfbeeld.

Ik zag je naderen van verre,
je zag me voor een vreemde aan
en ik kon maar niet geloven
dat je bleef, die nacht telden we sterren.

De dag schoot als een schim voorbij
ik kon niets tegen je zeggen lieveling
want op de laatste plaats kwam jij
vanuit een breder perspektief

moest ik mezelf nog dieper gaan verdoven.

Dans jezelf vrij

We dansen tegen de droogte
We dansen sterren uit de zon
We dansen benen uit het stof
We dansen in witte meidoornkransen
We dansen voor de ogen van de maan.

Toen we niet dansten was het leven een station
Toen we niet dansten huilden kinderen voor vrede
Toen we niet dansten braken de ijskappen sneller af

Toen we niet dansten zag ik jou voor een engel aan
Toen we tenslotte dansten trokken we de liefde aan.

Piraterij

Je trekt wat grondvuil uit de aarde
pokert ook en wint een koude kip
maar je slaapt nooit meer met haar
ze hangt niet langer aan je lip.

Ze gaat haar gang, ze blijft zo stil
jullie leven maakt me soms bang
omdat ik nog niet weet van weinig liefde
in zomertijd zijn de meeste uren lang.

Ik verheug me vaak op zondagen in vreugde
ze neemt de kinderen mee naar zee
en bij de middagthee onthult ze haar demonen.

Je zult wachten tot in de eeuwigheid
waarin je haar komst viert met champagne
ze zal zich hullen in oranje
en jij hijst de witte vlag vol tederheid.

Weet je nog

Het vroeger stijgt voor mij uit
ze zijn al menselijk de groene flessen
wat hadden ze gedacht die dame sterft met pijn.

Ik heb ze ooit als mijn heilsoldaten benoemd
alsof ze antwoorden bevatten en ook lessen
ze stelden zich zeer wijs op maar nu zijn ze leeg.

Wanneer ik ze in mijn vingers kreeg
leek de tijd te draaien
ik vond mezelf zo stoer.

Het vroeger komt af en toe in dromen terug
ik zie je weer met die rode rugzak staan
je hebt genoeg van al die donkerblauwe dagen.

Deo Volente.

Voor alle slechte dagen
benoem me tot jouw eigendom
en word ik de prinses die jij me waande
het gevoel ontstond; we reden
door de mist in barre koude maanden.

Zoveel warmte gaf je mij
zoveel betoveringen na
vreugdevuur en beschilderde gezichten
in de laatste uren werd ik je vrouw

Mijn lief, ik heb jaren onder een steen geleefd
ik heb mezelf ontdaan van spinnewebben
en met een koffertje kwam ik jouw leven in

Voor alle goede momenten bedachten
wij samen een groots begin
jij bent de afdruk van iets groters
en het wordt tijd dat ik jou nòg vuriger bemin.

Heimwee.

Mijn eiland lonkt wat  naar me
ik sla mijn armen om haar heen
en snuif haar geurend zuchtend op
een vlucht vogels maakt straattheater
terwijl op de noordpunt eb en vloed
elkanders ritme volgen waar zeemeer
minnen kiezen voor het zoute sop.

Oneindig heb ik haar veel te lief
ik mis de zondagen vol klokgelui
de heimwee valt over mij heen.

Hoe oneindig moe ben ik van deze stad
en hoe griezelig veel ben ik alleen.

Oorlogsslachtoffer

Weer schrijf ik over je gebarsten buik
en de baby die niet werd geboren
je kwam in vuurzeeën terecht, je huis
brandde tot op de laatste sponning af.

Had je maar geluisterd naar dwingende gedachten
die nacht luisterde je naar niets
God kon niet op je wachten
en veranderde je lot.

Je lag daar bleek, er kwam
een stok tussen je tanden
je been werd afgezet,

Je wilt er niet meer over spreken
oorlogsbeelden - je verloor je kind
je verloor je been, maar je ziel
ging niet kapot, die droomde over
wilde bloemen en hoe het vrede wordt.

Worsteling.

Waar je ooit weg was leerde ik je zoeken
naar een ziel die steeds onmatig was
en die de bodem van een laatste glas
zo gretig nam; zag ik soms spoken

menig drankwoord heeft gesproken
jij liep door al mijn kamers heen
je schudde moedeloos het hoofd
alsof ik gekozen had voor dit tafereel

jij weet ik zie altijd de donkere bomen
na je terugkomst ben je nòg meer teruggekomen
en nà die vreselijke woorden
zeg je nog steeds
er zijn geen raadsels meer.

Berichten uit de tand des tijds

Seniorenflats en varkenssteden
wij onderscheiden ons
in onze gebieden leven we goedkoop
iedereen kiest kiloknaller.

Terwijl wij krioelen
in warme zomermaanden
liggen de schappen vol
met pepernoten.

Stiltegebieden en erwtensoep
wij onderscheiden ons in fratsen.

De zeugen verwachten weer
jongen in april,

In juni bedient de koning
de reuzenbarbecue.

Liefdesgedichtje

Het koren bloeit zonder een leugen voort
langs schaduwrijke torens wil ik vogelen.

Zou ik verloren zijn dan heb ik nog een tehuis
onder jouw vleugels vind ik altijd de beschutting, zeg.

Mogen we muggen vangen brengen wij hen buiten
Als stofjes kunnen steken liefste,

deel dan vanavond onze eerste kus.

I.M. Karin Petra B.

Ze zoop als een Russin, zei hij.
Ze kon zo lachen in de zon, zei hij.
Zou ze de waarheid zeggen als ze loog, zei hij.
Maar als ze zei ik ben je vriend, zei hij.
Dan meende ze het erg oprecht, zei hij.
Ze vertelde me in een nachtmerrie, zei hij.
Dat ze haar kater omruilt voor een carcinoom, zei hij.
 

Hij zei: en natuurlijk gaf ik haar wederom gelijk.

 

Rudie B. - Bestialiteit-

Iemand verkracht ooien in het veld
later overweegt hij zelfmoord

dieren hebben geen enkele stem
niemand klaagt een ander aan

de berichten uit Jeruzalem zijn slecht
en zware slagregens en dozen dode kuikens

zijn allemaal aan hem gericht zijn adres
is de sleutel tot wrede mishandeling

en een groot kwaad overkome hem.

Toekomstloos

Je onderdrukking zet me twee messen op de keel
heb ik nog een ziel, heb ik nog een hart,
je haalt de minstreel uit me weg.

Wederom ben ik niet immuun
van je gewoel onder de wolken
ik ga aan je kapot, ik kan geen
liederen meer vertolken.

Zelfs onder de dubbele bodem
van het stof zie ik voor ons
geen toekomst meer.

Overdenking.

Ik zwerf met mijn vinger over je ruggengraat
voel hoe je die huiveringen klakkeloos doorstaat
het is te laat; dat vrees ik,

morgen ben jij de man die wegloopt uit mijn leven,
je doet alvast je oorlogkleuren op en trekt je harnas aan

verder brengt de nacht geen enkele zekerheid
maar strompelen door je handen kan ik niet

omdat dit hart nog steeds zo regelmatig slaat
het is geen optie liefste,maar zelfdoding vrees ik niet.

Vrouw.

Nu was ik dan volwassen geworden
ik maakte mezelf tot vrouw op een harig kleed
en dacht aan mannen in indigoblauw
hoe ze lachten en deden en dronken

Ik kwam mijn moeder tegen op de gang
ze riep me tot zich want ik was een geheim geworden
een vrouwelijk gevaar.

Ik was de koningin van twijfel tot seconden lang
de tijd losliet onder mijn slippers groeide in mij
de verlegen tiener tot aan een wat groteske zwanenzang.

Delirium.

Fuiken uit de Schans gehaald
eenzame stippen. Slechte vis.
Te duur verkocht.Jenever, bier.
Overlast.Afvoer.Ogen dicht.
Kop verticaal. Een hamer.

Koppijn.Een vogelspin in regenboog.
Afvoer.Verstopte ader.Het braaksel hoog.

Mijn nest in puin.Een varkenskot.
Een dode tumor in een long.
En dan maar verder.Moussontijd.

Fuiken uit de Schans gehaald.
Intens koud water en een oostenwind.
Het is nu zo klaar.Mensenkind.
Weet je nog en hoe je verder dwaalt.

Extase.

De nacht is niet sympatiek
de nacht is wreed
zonder kaarsen is de nacht
een schaduw die niet wil wijken.

Ik blijf maar naar je kijken,
ik heb spoken in de kast verjaagd
wanneer ontdek ik ons geheim..

Laten we dit spel niet imiteren
het is bijna genant hoe wij
elkander steeds bezeren.

Liefste leg je beide armen opzij
en kleed me uit, de nacht is warm en zwoel
woel niet verder onder de dunne deken.

 Hier in deze lichamen
zullen wij het spokenspel verbazen
want wij liggen niet meer in
de herinnering en voel het lief
op de schaal van Richter

de aardbeving van onze gevoelens is nabij.

Zelfmedelijden.

Wat heb jij nou niet
een kat en een afwasmachine
een wel heel erg knappe vriend
een schat van een zus.

Twee televisies
twee wel heel erg knappe honden
twee heerlijk jodekoeken voor je neus.

Drie prachtige potten bier
drie Neckermanngidsen
tientallen euro`s.

Vier luciferdoosjes
en geen centimeter
komt mijn kant uit.

Ik barst van de jalouzie
maar jij geeft geen flikker om me
nee nee nee jij niet.

Vier mei.

De kerkklok maakt rinkelende geluiden
de grafstenen zijn oud de tijd keert ieder jaar terug
en ik ben stil wel acht momenten lang
het grote vraagteken van de Holocaust blijft hangen

stel je de datum en de plaatsen voor
het laat zich nooit vermommen nooit
de Nazi vlag is het symbool van vergif
helse manieren en gerafelde randen

maar de kleine Hitlerjugend speelde
tussen de tulpen met mijn zuster
wiegde haar in slaap en huilde vaak
een kind van twaalf leerde een geweer te hanteren
en zong zich huilend bang en onrustig
in het jaartal van de aap.

Einde der tijden talk

lagedrukgebied Antoni
breigroepje
haarkleuring Elvis
poef Veronica
rondhoppen
alleengaanden
permafrost
humeurwisseling
jampotglazen
dekbedovertrek Janneke Brinkman

haarkleuring Elvis
knuffellammetjes
ijskap smelting
graancirkels
mayakalender
depothoppen
dansen met alpaca's
hoezo
uithuilen voor neerlandici
parachutespringen voor alcoholici
waarom
haarkleuring Elvis

doei doei
doei.

Seance.

Er zit een oude vrouwe bij de tafel
gisteren sprak ze in staccato door haar mond
daarna zag ik haar tranen als de regen
ze gooide ook een beker water op de grond

ze schaamt zich over haar verwarde leven
ze weet ook wel dat ze kwijlt en schreeuwt
ze schaatst op de gewassen vloer een pirouette
ze kent fonetisch een ander woord voor sneeuw

er zit een oude vrouwe bij de tafel
ze heeft gesproken met haar gestorven man
hij is veranderd in een rondborstig meesje
ze voert hem korsten en hij smult er van.

Conclusie.

In wintertijd loopt de nachtpatrijs op ijs
walst een jonkvrouw zonder tas
danst de merel op een twijg

In zomertijd is het zeemeisje op reis
drinkt de zot op een terras

In herfsttijd lachen de boeren op het land
leeft de onmatige op stand

in lentetijd schaatst de vogel op het gras
in lentetijd kietel ik je warme rug

ik slacht de kanker af
die zich door je lijf verspreid

en ik doof een laatste sigaret
er is geen waan er is geen maan
een late ijsbloem zuigt zich aan je lippen vast
ik wil met je naar bed
de ramen zullen steeds weer open gaan.

Clean.

Het harnas weggedragen.
Stoelen opnieuw bekleed.
Pisvlekken weggeschraapt.
Kots de diepte in gesmeten.

Dromen over anaconda`s uitgezweet.
Licht na alcoholische jaren.
God even om Zijn steun gesmeekt.
Gebed verhoord nù zilveren dagen..

Moeder.

Met al dat kamperfoelie in je haar
lijk je fantastisch op een oude koningin
die niet meer buigen zal als riet
wel duizend jaar gevangen in een lichaam
dat nog wel wil dansen-maar die het
ritme van de nieuwe tijden niet meer ziet

Zul je spreken aan de Hemelpoort
Zul jij het oude kindje zien dat jij ook baarde/
Zul jij de handen van mijn vader kussen
Zul jij de de dieren om je heen ook zien

Je hebt nog tijd en bovendien
is het al veel te laat om veel gemaakte fouten
simpelweg dood te krijgen; jij zult altijd
wel mijn moeder blijven en
ik houd ook van jou misschien.

Wind of change.

Meimiddag:vandaag kreeg ik je laatste blik,

wanhopig lispelden je lippen, in een stoffelijk moment

sloeg jij je ogen neer, bescheiden zijn was je prachtigste talent,

meimiddag, onwaarschijnlijk zoet,

het was een uit suiker gesneden zomer aan het worden,

de droefheid bracht ons geen eten op de borden,

wij waren niet in staat tot eten, we waren ondervoed,

meimiddag, bracht ons gelukkig een laatste groet,

Boreas maakte je boller in je kleren,

de Noorderwind kon je skelet niet accepteren,

hij zag je immers nooit in ondergoed

,

Planet upsite down.

Spinnen weven veel te vroeg een web
koude natte zomers en geen lente
de boeren wachten op hun centen
of schrikken van een veel te slechte oogst

we zijn zeer gek geworden jij en ik
ik doe de rumba en jij zwijgt al weken
van enig herstel is niets gebleken
er is weer iemand doodgetrapt in deze straat

spinnen weven voor de derde ijstijd nog èèn web
Cycloon Donald T.geselt de natte stranden
de plastic soepzooi is het kleed der schande
en kijk wat er mis is op de oceaan

morgen drinken de goden levertraan
er komt een pil tegen mede-menselijkheid

Apocalyps.[Elvencyclus]

Voorwaar Ik zeg u
het is waarachtig èèn raar feest
in de laatste dagen van het teken
vulcanen springen open\
Indianen zijn aan de dope
er is nog hoop voor de overlevers
de elf is goed.

Voorwaar Ik zeg u
het is waarachtig een slecht gekozen tijd
in de laatste dagen gaan er knieen buigen
de handen in een traag gebed verzonken
de elf is goed.

Voorwaar Ik zeg u mensenbroed
we leven in de roedel van de honden
die zich in èèn ogenblik kunnen verwonden
in de laatste dagen ruiken de ogen bloed

de elf is goed
de elf is goed.

Triluur.

Zo, broeder wind,

je komt me weer de pas afsnijden,

ik leun tegen de bemoste muur,

je maakt mijn wangen rood,

het schoolplein wordt een levend schilderij,

de kindkabouter met de grijze jas,

probeert het vuur uit kale stenen weg te porren,

en schopt de winterdieren bloot.

de pissebedden vluchten,

spinnen hollen,

mijn schoen wordt schuldig,

de kever ziet mijn voet te laat

zo, broeder wind, dit is

het kwaad dat ik al heb aangericht

in de verloren uren.

,

Fietsliedje.

Ik ga over de wegen
met kille wind en regen tegen
ik hoor het riet in de sloten
en in de bermen wonen de doden

ik ga over de heuvel
ik hoor het lachend gekeuvel
van stormwindpatrijzen
in luchten vol grijze

en ik klammer ik koorts
maar ik ga door
dan lach ik een beetje
maar èèn ding [dat weet je]

je was doodsbenauwd
want in je jekkertje zweet je.

Lente in de appelboomgaard

Jij bent hier heel Heilig slagroommeisje
 want we dansen langs het water  in elvengeschater
 want wij dansen door de nacht met een krekelenlach
in èèn lichaam van sneeuwwitte maan
zullen wij samen uit leven gaan
in zwanenveren strijken we neer
in zonsondergangskleren 
en slapen dan in voor een jaar.

Poseidons-song.

De zeekoning bestaat uit huid en vliezen
hij mag graag deinen op de zee
af en toe neemt hij matrozen mee
en hij koos mij de zeemeernin

de eb is zwaar en glad en groen
bij oostenwind zie je de kwallen stranden
de schelpen zijn een sieraad aan mijn handen
en van zeetouw draai ik vlechtjes in mijn haar;

ik heet Sirene en ik leef bij het moment;
de storm kan zijn oog aan mij verliezen.

Wens.[Elvencyclus]

God laat me elf zijn, niet twaalf
laat me zo in mijn roze maillot
dan tover ik brood en water
er gaat niemand dood
ik tel de schapen als ik slapen mag

ja ik tover mij een bed van blauw
en rusteloze lieve vissen
die ik laat leven in mijn kleine hand

als dan de avond valt ben ik
hermetisch afgesloten voor mijn kleine ziel
die in het donker heeft gewacht
totdat ik kan wonen in het grote firmament
waar ik kan blijven tot het einde der tijden

ik word een elvenkind
ik denk niet meer aan het aards gepeupel
ik mag wonen in de sterren
ik mag wonen in mijn eigen bloed

als een phoenix zal ik herrijzen
er zal zoveel om me heen zijn
totdat ik mijn eigen gids ontmoet.

Geweten.

Ieder mens heeft wel een donkere kant
maar bijna niemand kan de schaduw aan
in wintertijd huilt de wind tegen het raam
de vogelschrik staat naast de kraaien
en krijst zijn doodswens uit

Ga de strijd aan met het kijken
laat geen millimeter onbekeken zijn
voordat men je wegdraagt in een pyama van satijn
is de ziel op de volwassen ondergrens

In het vagevuur der blikkerende botten
zwemmen we weg als zomermotten.

Afscheidsritueel

Twee tandenborstels één
twee messen, ook voor twee
twee abrikozen, drie
twee kussen, nu zo koud.

Drie geheimen, vier
vier boeken, vijf gedeeld
vijftien tranen, honderd gedachten.

Negen bijbels, tien kaarsen
twintig lessen, dertig gebaren
wij hebben tweeduizend jaar geleefd.

Twee tandenborstels, één
tweehonderd excuses door een telefoon
God in de Hemel
laat ons slapen.

Ontwaken.
Twee tandenborstels.
Eén.

Verbinding.

Zelfs onze lakens zijn niet koud gebleven
wij blijven bij elkaar door dun en dik
jij klemt je kaken niet zo raar
ik dans weer op maneschijn en zonne-ogen

Een koude tijd is opgedroogd
in de bladeren van verlangen
bleven wij hangen op de laatste tak

Jij was niet rijk en ik was ahh zo zwak
we zouden bedelaars geworden zijn
zonder de coctail van brutale wijn en
suikerzoete slangen.

Silence of the lambs

Lammeren bewegen zich als visjes
in een decor van goud en groen
maar in augustus staan de karren klaar
de moeder stoot haar kinderen af

het is een straf om het geluid te horen
het afscheid van een zomer lang
grazen op de Texelse weide
de toerist betaalt en wenst nog meer

ooit liet ik zo een diertje los
het hek was roestig en ik was vrij
om te doen wat een boer nooit zou willen
het hekwerk kraakte - het was volle maan

verzadiging brengt geen goede dingen voort
voor wie het geluid van de lammeren niet wil horen
koop in augustus een oortjestelefoon
of laat je radiootje aan

juist in augustus moet je de lammeren laten gaan
verman jezelf  en maak het houtwerk open.

Tempel der onsterflijkheid.

Het kost ons het profiel van verraad
wij maken onze eeuwigheid kapot
er zit houtrot in het water
de varkens rotten in hun kleine hokken
benauwd rijden de vrachtwagens tot Tibet
ik heb geen flauw idee hoe laat ze zijn vertrokken.

Maar eens leven we onder een vulkaan
de computers zijn kapot, het geile lied
van de verzadiging eist zijn tol
auto`s rijden op pure alcohol
de planeet werd nooit geboren.

De mens blijft niet intact
het mes zal blijven steken
het is werkelijk bekeken
oorlogen eisen hun verdomde tax.

In Sodom en Gomorra
is geen plaats meer voor debielen.

Wij sterven uit.
Wij kunnen niet naar Mars.

Schijngestalte.

Als ogen gaan huilen
loopt dat water naar je hart
er is geen ernstiger besef
dan werkelijk te weten hoe de sterren staan

dit is zo een dag
en nu komt het er op aan
om te leren leven met een vloek
elkander los te laten in dit leven

ik heb je bloemen en knuffeltjes gegeven
ik heb het tentje voor je neergeplaatst
ik kocht je een jurkje van de Zeeman
met groene kikkers en een strikje van satijn

je reageert niet op mijn aanwezigheid
je belt me niet - je drinkt altijd
jouw woorden worden vervormd door de jenever

ik ben nu geen gulle gever meer
verkoop mijn jurkje - neem het bier -
en vlucht naar de plek waar God je mag vergeven
voor je misplaatste tederheid.

Teloorgang van een elf.[Elvencyclus]

Deze habitat bevalt me niet
de hoeken zijn nasaal
de beestjes in de bomen vloeken
ik maak er deel van uit
het kost me zout en pijn

God heeft mij een ziel gegeven
en een jasje voor slecht weer
straks vallen de bloemen huilend voor me neer
en ken ik het verschil niet meer
tussen mens en elvenbroed

ik ben nog niet zo ver
om te kunnen wonen in een ster.

Inuit.

Ik volg de sporen die de wolf niet ziet
het sneeuwt- de bomen zijn wit van engelenhaar
de verstilling is intens en oud

hier lopen vadertje en ik;
een enkel schot- de echo dreunt-
de vogel valt zwaar op de grond

morgen dragen mijn haren dierenbont
en groet ik ganzen die vertrekken
tot volgend jaar


wanneer de grassen bloeien op de vlakte
zet ik voor jullie slaap en voedsel klaar.

Ypsilon.

Je hebt je karma opgepimpt
door rondjes om de zee te lopen
je dacht dat je mij kon kopen
maar ik ben dus geen plastic plant

ik ben een varen uit het woud
in schaduw staan dat is mijn regel
ik deel een huisje met de egel
en verder ga ik laat naar bed

jij kijkt, beslist, je gilt, je krijst
je meisje heeft je net verlaten
nu spreek je rafeltaal met gaten
vervalst je eigen plaatsbewijs

je hebt je karma niet verbeterd
en kom je langs de Poort van Peter
dan geeft hij jouw geen kilometer
je hebt geen geld voor deze laatste reis.

Driften naar Dover

Je kerfde jouw droom in haar
en liet mij vallen als een bom
je verkoos jong vlees en minder ouderdom
het zou je meer en meer bevallen.

Mijn kamertje was leeg en stil
haar bordeel lag immers om de hoek
het rode lichtje deed je komen
de deur was open als in een vloek.

Je bent onherstelbaar verbannen
niet omdat het kan maar omdat
ik degene met het mes wil zijn
jij bent de Judas onder alle mannen

je ruikt naar parfum en naar pijn.

Treurwilg time.

Hij nam zijn valse meisjes mee
en liet ze voor mijn raam miauwen
ik trok mijn klauwen in en ik keek raar
hij  had de bakkes van een tovenaar
en loog wat vreemd over zijn hart

ik zag al wel hoe zwart dat was
ik loerde om hem hèèn, hij boog als riet
en liet zich slaan.
Ik gooide vuur over hem heen, hij kromp
maar zijn enorme kwade ziel
paste in het profiel van zware duisternis
en gangenstelsels vol met vrouwen.

Sprookje

Ubie bleef thuis toen Iboe kwam.
De orkaan kwam aan land met wind en regenvlagen.
Het werd tijd, Ubie begon te bidden,
God kwam in het huis en ving de eerste klappen op.

Ze aten chocolade en beefden van de angst
maar God was hier het langst
en wilde helemaal niet buigen.

En hóór de takken werden stil,
de spinnen begonnen weer te rennen,
de katten waren niet meer bang.

Het klusje was geklaard;
Iboe trok zichzelf terug
en ging wat verder mokken.

Niemand is vertrokken,
het kleine stadje werd een bedevaartsplaats.

Gezin

En iedere keer dat er een baby
uit mijn moeders lendenen rolde
hoopte de zeeman op een zoon
die hij kon laten vechten met Boreas
of tot een boksertje kon maken
misschien een leeuwentemmer
maar op dit eiland was geen leeuw;
er was een dijkje om te mijmeren
over filmsterren met een kuif
wij werden mannen onder vaders maan
en moeders zon
hielden het schip op koers
en waren ongemerkt veranderd in zonen
die spuugden op het gras
ik heb een foto uit die tijd
vóór het huis staan wij stoer te zijn
met een houding van kom maar op
in de voering van mijn jas
hangt een katapult en mijn zus
lijkt op James Dean, verdomd
ik zie het nu.

Afternoon delight.

Pepermuntadem in een houten kerkbank
psalmen als dreunende gedichten
de kinderen onder ons kennen de aardse plichten;
verpoos hier aangenaam en richt je op als dank

Bidt voor de zwerfkeien en de bloedelozen
verpoos hier aangenaam
want God weet wat je wil
je bent een kleine vrucht
die nog moet rijpen in het schild
dank je wel mens voor het aangenaam verpozen

Ze zullen opstaan uit de kartonnen dozen
wit zullen ze worden, als de sneeuw voortaan
omdat je een kind bent zijn je handjes ongewassen\
een rein geweten raakt de teerste rozen aan.

Indian summer.

Ik had een emmer
tot aan de rand gevuld met bramen
mijn boterhammen in het plastick zakje waren hard
de schrammen aan mijn vingers kleurden zwart
alsof de kleuren van de dood mij overnamen

hoogpotige spinnen
dansten op hun dun decor
zo bracht ik deze middag door
mijn hoofdje rustte op het picknick linnen

en achter mijn rug speelden de hazen
verstoppertje, ik lag er naast, ik keek er naar
de bladeren knisperden in mijn haar
hun herfstmars in het land der dwazen.

Rivier.

Lege emmers doen niets stromen
wanneer het er op aankomt onzichtbaar te worden
voor de Geest van God.
Je mag jezelf nooit saboteren daarom heet ik rivier
waarin de wildheid ligt van een vrijgevochten dier
spelend met de inhoud van het tij.

In de kajak van het mensdom
varen de passagiers voorbij.
Aan de oever speelt de otter
en woelt wat resten vrij.

Welnee

 Jij zegt dat de paling je vertrouwt

dat straks bij het zijwaarts trekken van de vellen

je er niet meer onderuit zal kunnen

maar dat je veel zult huilen

in je slaap

jij zegt dat je voortaan je huid verkoopt

zelfs leg je op het duin servetten

jij zegt dat je de dood kunt laten bewegen in staarten

je mompelt dat je nooit kunt lopen over een rivier

zelfs red je geen twee zeeën tegelijk

dat red je niet welnee

Kalenderwegspringmaand.

Kind nog kraai

Heb je niets omvast te houden

Een rillerig ophalen van je schouder is je lichaamstaal

En wanneer kinderen

Uitbundig amok maken in je stadsportaal

Jaag jij ze van je territorium met een sokophouder

Vogelverschrikker schreeuwen ze door de brievenbus

Hèee , binnen woont het ijskonijn

Het is niet goed zoals zij oordelen

Ten eerste ben jij veel te warm om ooit een schepsel

Van ijs te kunnen worden

Ten tweede voel jij te veel

En dat doet pijn

Vandaag heb je bedacht

Van de kalender af te springen

Een merel wil je nog horen

Bijna Mahler het is raar

Je waant je al in de voering

Van grootmama`s verwaaide haren

Binnen staan cognac en pillen klaar

Het niet meer hebben van jou.

Geen plek zonder verhalen

Onze namen zijn bij wijze van het spreken

Nog nat van vingerverf

En dan de bomen waarop een naam

Nooit zal bederven

Een jaden gedenkplaat jou en mij

Natuur dat ons in leven houdt.

Na jou niets meer punt

Geen altaar om nog aan te bidden

Een middenleven zonde zangseizoen

Zonder begrijpen waarom de vergiftigde woorden

Nu zo mooi en stralend de slechte ogen opendoen

Na jou niets meer punt.

Maar ik heb je nog, komma

Zachthaar van grijs

Ik loens een beetje, weet je

Dan staan daar twee van jouw

Haven van Oudeschild.

Marine geur van teer en hout

Onmedicinaal aroma van een leven

Een vissersvrouw bolt in haar blauwe katoen

En onder de navel blaast het ongeduldig kind op komst

Baldadig speekselbellen

De Oudeschilder vloot van groenzwart spoedigt

zich naar huis.

Een kotter deo volente genaamd

Koerst naar de vaginale haven

Het baren zal wel haast begonnen zijn

Naar de klote.

Uitgegraven route

waar de roes zich laaft

waar de havenkade lekt

waar de vis van pijn

waardeloos kompas

kompaan van de stilte

kemphaan schreeuw naar hen

gil het geile woord

rouwrand van de pink

kleiner nog dan klein

zou het vroeger zijn

atlas in het gras

waar de leegte huilt

waardeliefde niet

zonder oogjeslach

prietpraat ouwehoer

iemand had een broer

hahaha de vloer

waar je eerder lag

viel je van je zuil

opgeruimd jouw vuil

het wordt een vrije dag

gratis thee en cake

laten we vroeger varen

het wordt een toffe party

we nemen hahaha

we nemen hihaho

we nemen in

we nemen

jij

bent

hier

nooit

geweest.

Soms.

Maandagen. Dag van volstrekte onschuld.
Boodschappen, het hart vol op de linkerplek

Dinsdagen en ergens mist wat hagelslag.
Deuren open, de venter bezoekt dit dorp.

Woensdag. Gehaktvlees van onreine dieren
tevens biduur voor het vee.

Donderdag zal ik je komen halen
op een schip van zure appelen en klokgelui.

Vrijdag. Een pas gewassen dekbed wacht je op.
Ik begin een geheel te vormen van dit uur.

Zaterdag. Na grabbelvingeren in tweedehands.
Ik voel in tule, oud katoen, je zocht ook blauw.

Zondag. Waarom zou iets worden verzwegen.
Ik wil een naam van jou waar nog geen dag voor is.

Huis en Welnee.

Huis

mijn vader is de erfhond die vloekt

de droge vlindercake die wit versneden wordt

mijn vader is het lijk waarop de maden vliegen

de vleugels later in de smalle kist

wij dochters wij lopen de hakjes kaal tak-tak

gelijk als winterpaardjes hunkerend naar de stal

waar ramen missen

mijn vader laat achter zijn droge oog

duizenden sterren vallen die wij niet zien

ik bekijk het zo – hij wordt door Goden opgevangen

maar als zijn lichaam rolt dan heb ik geen gewicht

en als hij in de koude grond tot beendervoer bevriest

blijf ik achter met geen gram alleen maar worden de dagen zwanger

blijf ik achter.

Welnee

jij zegt dat de paling je vertrouwt

dat straks bij het zijwaarts trekken van de vellen

je er niet meer onderuit zal kunnen

maar dat je veel zult huilen

in je slaap

jij zegt dat je voortaan je huid verkoopt

zelfs leg je op het duin servetten

jij zegt dat je de dood kunt laten bewegen in staarten

je mompelt dat je nooit kunt lopen over een rivier

zelfs red je geen twee zeeën tegelijk

dat red je niet welnee

Spijkerschrift

 Ik kan er niet omheen

dat er na jou geen  God gelijk is aan een gelijkenis

dat je zo veel nog te zeggen hebt

zoals vloeken alsof vermoorden

verbonden is met dat ene juist dat woord

zoals ronden aan elkaar verspillen

zonden optellen waar de ene hoofdzonde toch niet te maken heeft

met afgunst of wat er stond

er was nog meer

want verder dan dat kan ik niet kijken

ik zie twee spiegelbeelden elkander steeds maar vergelijken

zie ik waanzin staan

Skeeuwgat.

 Moeder dopt de bone groen

en zwit so soet dat

ik so van skreeuwe moet

en ik weet wir ik naar toe wil gaan

dur is een skreeuwgat

met de nagels uuthold

wir mien rivier stroomt

die ik somar maakte

op een seumerdag

mien kat lag onder de

skaduw van een Daf

en dir is het eerste zout

wat je niet ken sien

beskreve.

Zonebrillen

Zeg ons dochters niet hoe wij moeten lopen

dat er onder zusjes rok een knoopje mist

we zitten niet in een parade van veel flessen

de klanken kleven wit aan liefde die er leeft

niemand heeft glimlachrozen op

zo noodzakelijk is de dood

het laatste masker na het grijnzen

voor wie geluk niet wil is er geen groei

daarna kan zonlicht desnoods wennen

aan alle lieden die de oud of nieuwe

zonebrillen opzij hebben gelegd.

Neeltje.

Als mamma huilt kan ik mezelf

wel tegen klippen werpen

en dan denken. Ze is doof.

Maar ik weet zo goed dat ze

eigenlijk heel ondeugend is

dat ze roddelt heel gezellig

over wie er op Skil de grond in wil

Zo zegt ze het het ook. En we maken

haar blij. We willen nog niet in de

ratio van een eerste rij staan

eigenlijk zijn we vrijwel niets....

we zijn wat malle duikelkuikens

op een eenzame vlucht.

Wat natte straten dromen.

Is op verregend geld gebouwd

en in de schaduw scheen een scheem

zonnegoud, jongens dronken daar hun blos

weg,ver weg van alle dagen

waar al het verlegene nog op moest vallen

mijn natte dromen bleven op straten wachten

ik heb mijn tijd verdaan met wat de stenen

gevonden zouden hebben het is niets

dan kussen of vergeten of kussen

jouw alleen vergeten te kussen

wat natte dromen hopen is dat iedereen en

niemand zal zich aan hen bezeren zal.

Misbruik.

Dagboek, overzet, onbezonnenheid

mokkaijs, meteoor, megabyten in je oor

nageboorte toen ik je vertelde hoe hij was

muizenval, moustachesteppekoning Mm On BaH

uit het kennisland Tumba

die zoveel in mij versneden had

natuurbos van vrouw

zonder peperboom

het spijt me

percussiehamers in mijn hoofd

onder de tamtam van jouw lid

moet me nu iets te binnen schieten

een klodder zaad

een schoolmelkspoor.

Ontbinding.

Warme handen zwijgen nu.

Koud zal liefde wel het hoofd aanwijzen

Een kind zegt liedjes op

Een kind zingt kusjes op de kist

De honden grommen

Zwartgeleden kringen

vermengen zich met zweet

en dan straks komt die meneer

Datums van vrienden van bestaan ze nog

Naar huis gaan is een borrel op

Inprenten hoe ooit die lach

die hand die mond het woord uitdeed.

Sollicitatievoer

Kan heel goed tijpen ook

verder ben ik snel in liegen

mijn rijbewijs heb ik in twee rondes gehaald

en ik eet heel graag duif met prei

mijn kat heet Jansje Afwasteiltje

enne enne ze is al drie

ik ben gevallen op mijn knie

toen mijn tante net een drieling had

maar in dat jaar haalde ik ook dat diplomaatje

waar U op te wachten zat. Hij heette Bart

Hij werkte op de ambassade van stil nou moeder

Ik wacht op Uw toegenegen antwoord

verder heb ik geen plannen. Die pushup behaas

van Honkenmuller lijken me wel wat.

Primavera

Vier zusters
ademen dronken de lucht in
van het narcissenveld
krakerige ramen worden heropend
de noordenwind slaat met zijn blote handen
oude geuren uit het ondergoed.

Boreas bezit een voorliefde voor naakt
maakt tepelhoven stijf tot kleine witte bergen
met damesnagels kras ik landen in die huid.

In de lente wordt er diep
en heftig gesnoven
wij ruiken elkanders menstruatievocht
ook vrouwelijk zweet komt
uit oksels los waar de madelieven
bloeien op de bleek.

Karin van Jut.

De kop naar God

De panty tweescheur

De lauwe pis ontbonden

De haren klit

De nagels rauw

Mijn vrouw

Mijn echooooooooo ik

Dit bladderflodder schilderij

Jij bent een losse noot in dood decor

Okay okay my dearest dandy

Je doek valt af

De kop kapot

De broek verkleurd

De haren als bij dat akelige poppie

Mijn clowneske melacholieke bedelaar

Koele stille ogen legde u in mijn blik

Waarom ben ik de reiger van dit graf?

Test

Terug. Desnoods met zwembandje.
Dit keer ga ik voor je liggen zee
biddend zingen hoe ik adem uit je haal
zonder mijn systemen te verliezen.

Wildvreemd dan. Ten doop gehouden in je sop
dat het niet uitmaakt of ik blank of wit ben
dat het niet uitmaakt voor de bodem van mijn grond.

Geef me aan het reine, zee van zee, in zee
tot de dag van een schip schuift en
weerbarstige matrozen vertrekken in hartverscheurend blauw.

Enne.

IK kan je blokkeren weet je dat
dat ze je praatjes niet meer kopen
dat je niet meer in de aanbiedingen bent
dat ze je.

ik kan je blokkeren weet je dat
ze hebben je gezien bij de Blokker
je was zo
en je was zo
en je was zo er aan toe zeg maar 
en je was zo verschrikkelijk zo enne. 

In Aphrodite

Ik ruw je aan tot een opaal

uit mijn borsten groeien de lianen

je voegt je in mijn bekken. Kwijlt.

Dit doet zij met ons.

Het is het drinken van absint

het is het stervend terras van Van Gogh

het is een fragment uit een moment.

Wie daar niet ooit een keer wil wonen

is een half mens

misschien nog wel minder dan een half mens

maar daarom niet minder sympathiek.

Berichten uit de inrichting.

Het ergste is gebeurd

je kwam een doodverlegen jongen tegen

hij reed je rond in zijn zilveren mercedesvisje

daarna gingen jullie kerstbomen tellen

binnen de kortste keren was je een gevierde ster binnen je slotgracht

je kreeg een vrij grote bek vond jezelf

je ging veertig sigaretten per dag roken

koken deed je niet meer

je poezen kregen de negenmaanden koortsen

je planten verdroogden in de potten

op een magische dag in maart

nam je twee eetlepels paprikapoeder

je doodverlegen vriendje

zocht je nooit meer op in de inrichting

waar je woonde tussen klapdeuren en fietsrekken

het spookte bij je thuis

Gift

Zij heeft een moeder zonder voet

een vader die zijn mond verpakt

in heftig drinken zodat het peil niet zakt

de kamer wordt er warmer van.

Ze heeft een hond die aan de tepel ligt

rondom haar borst als een gedicht

maar beiden weten dat dit zo niet moet

ze trekt hem weg waar ze zo bang voor was:

dat ze zijn naam zou gaan verliezen in het lentegras

ze heeft de kuisheid voor het kind bewaard

dat lange nachten schrijft bij de gedroomde haard.

Eilandkinderen

Ze ruiken naar onweer

weten hoe bloedsiroop wordt aangelengd

meisjes kennen hoge toppen, diepe dalen

jongens halen vocht uit droesem

beide seksen hebben de kuikendief ontmoet

onthouden hoe angst van hazen peper maakt

dat er na het niezen niet wordt nagehuild

hagel soms vergeleken wordt met suiker

dik broodbeleg dat op daken daalt

rabarberstengels zijn met bananen zoeter

hoe je regen in de grond stopt

wortels liggen dieper

weinig aan hen toe te voegen

zo stappen ze aan boord

hun voeten moeten voelen

dat taal universeel is

taal is het woord van fluitschepen

in de snavel van de wind.

Uit de kronieken van een katje.

Ik die de tijd aanbied aan de dierenarts
hij is zo lief maar ik ben dronken
jij die in mijn kop kruipt, ik ben een vod
jouw waardigheid moet mij behoeden
ik heb ons noodlot voor je uitgefilterd
ik bezit gewoon geen knop
om je tot rust te kunnen manen op mijn radio

dit moment heb ik gerepeteerd
en nu dat dààr is ga ik verkeerd
en onderdanig met je om

je lijf is krom en ik ben je cipier
geef mij de sleutels van een kast vol drank
mijn kattenkind
mijn liefdesdier.

Totem

Mijn vader repareert de winterhuiden
ons kamp ligt opgeslagen op een dierenkerkhof
des nachts rennen lichte hoefjes door het rendierbos
de heilige thee wordt in de avonden gedronken

de blauwe koude zal hier sterven
elke sneeuwvlok maant het voorjaar aan te komen
als lantaarns openen zich de bomen
het is het breekbaar groen dat huiverend ontwaakt.

Cancer.

Blauwe vogels schetteren om de wind
in een licht transparante luchtthermiek
eergisteren was ik zes maanden ziek
de witte hal zat vol met vrouwen

en steeds had ik het besef van voelen
de zieke plek werd hard aangepakt
de cellen zaten vol met wijn
lieveling hoe kon het toch zo moeilijk zijn
om niet meer op een antwoord te vertrouwen

vijf jaren wachten is levenslang
en ook de eilandheimwee sloeg weer toe
God ontneem me dat gevaar
er is geen baby en geen ooievaar

ik mag alleen een beeld aanschouwen.

Elf in wording

Meisje wil niet meer met mensje
ze wil een puber zijn een elf
de rode maillot heeft ze al aangekocht
ze droomt over natuur en een witte nachtjapon.

Ze heeft gestameld toen het ongeveer begon
ze was pas vijf,  ze liep in de stad
waar de klaproos klappertandend stond
ze bracht haar liefde en bracht haar in een vaas.

Nu kan ze vijftien talen spreken
en spreekt met haar katten op de deken.

Ze is geen mensje meer en trilt helaas
het in wording zijn duurt nu al weken.

Mandeladag.

Toen je terugkwam van zee

dansten tantes op tafel

met roomwitte navels

was ons varken verwerkt

in de worst en het hop

hing als bellen te drogen

die dag proefde ik aan je vingers

hoe Zuid-Afrika voelde

hoe de kinderen stonken

hoe de spreeuwen daar jokten

hoe de aarde daar schreeuwde

hoe de stranden vervuilden

hoe de rooibossen huilden

en ik sloop naar bed

met Kathrien van Geluk

en Donaldje Duck

dit was het donker

hier kon je je schamen

hier lag rag op de ramen

en God moest mij horen

hij had smeer in zijn oren

de wind zou het zeggen

aan een vuurvliegje snel

aan de man in de cel

die prinsenbloed had

en wittebrood at.

Oma.

Ik verf jou,mijn vroegervrouw

op ons boerenerf met het roodwitblauw

van een lichte dag en de vlag in top

`k zet de roos in knop op je lentejurk

dan doop ik de kwast in erwtengroen

laat je bloeien doen

waar de vislijn hangt

staat jouw schaduw daar

die er niet meer is

maar die ik maken kan

met een natte kwast

en wat materiaal

naast mijn elfenpop

en de lineaal.

Schreeuw

 
Oh malle mussen op het dak
jullie vielen vast voor mij
of wilden die zinderende snavels mij iets zeggen
ren deze zomer uit zo hard je valt

ik kocht twee waterpistolen
om mijn oude liefde te vermoorden
soms wil dat lukken
soms ook niet
de schietpartij is uitgebleven
mijn dode arm werpt weer een nieuwe vlag

morgen komt de zuster vragen of ik wat drinken wil
ik wens een gil in een geel glas
een therapie moet mij genezen
op mijn schoolbord kan ik alles kwijt
ik wens een gil uit een stuk krijt.

Ora et Labora.

Huis en haard verkocht

appels zongedroogd verplaatst

de poes nu keurig in haar mandje zo

zwaai ommezwaai dit vroeger na

met vlag en wimpel slaag je

vroeger was vroeger ach genoeg

jezelf te zien met stomheid weggedragen

bleek en vuil van de verlaten kroeg

jezelf weer zien,zo nee, zo naakt

wees niet meer van vroeger oh

ga weg vermaan je en verman je

verkoop je huis

liefkoos je haard

schil nieuwe appels

verman je

bak een taart.

Eilandkinderen.

Ze ruiken naar onweer

weten hoe bloedsiroop wordt aangelengd

meisjes kennen hoge toppen,diepe dalen

jongens halen vocht uit droesem

beide sexen hebben de kuikendief ontmoet

onthouden hoe angst van hazen peper maakt

dat er na het niezen niet wordt nagehuild

hagel soms vergeleken is met suiker

dik broodbeleg dat op daken daalt

rabarberstengels zijn met bananen zoeter

hoe je regen in de grond stopt

wortels liggen dieper

weinig aan hen toe te voegen

zo stappen ze aan boord

moeten hun voeten voelen

dat taal universeel is

het woord van fluitschepen

uit de snavel van de wind.

November

Soms zie ik hem fietsen

zijn ogen zijn grijs

daar gaat hij langs het biddend riet

Soms denk ik dat november bestaan kan in een man.

Taxus.

`t werd eerder winter lief

je ging om mij te vinden

je jas hing wachtend op de reis

je haar stond in vierkanten uit

`t werd eerder winter zonneklaar

je linkerhand bleef zomaar bloeden

je ziel blies op van kille woede

want wat je vond was niet meer daar.

Elf november - Sint Maarten

Je was twaalf en uit een oranje bol

mocht je een paar ogen snijden

de neus verminken

en van de mond

maakte je een afgrijselijke lach

achter drie tanden giechelde een theelichtje.

Je was twaalf en verdwaalde

(het kleine lampje in de bol ook ook)

poink poink trommelden je laarzen

het trottoir was bezaaid met versnaperingen

vele wikkels voelden zich zonder lijf en rilden

Je was twaalf, je verloor je sigaretten

je was net ongesteld geworden

één borst was zo groot als een pompoen

er groeiden haren tussen je benen

je zou er morgen iets onmiddellijks mee doen

je was twaalf.

Zomeroffer.

Salie zal er branden

hier ook, hier ook

ons samenvattende liefste

wie er ook is

waar rook wordt vuur

bewierook mij.

Vallei van vroeger

De rug van mijn vallei is oud

voornamelijk gevuld door twijfel

een tatoeage waarin ik wijsheid mis

op de polsslagader van mijn tijd

kan ik een naam verminderen

of meer niet denken aan.

Maar elke voetstap waarbij ik

niet moe begin te worden zegt me

niet hetzelfde van ik wil terug.

Dat je van een stad kunt houden

waar je nooit was dat wist ik niet

als je behekst bent door papaver

pak je je rugzak in en laat het vroeger

vallen als een minnaar die onaardig voor je was.

Je verscheurt zijn pasfoto omdat

juist hij dat ernstig ook zou willen.

De ontdekking van Joop Raas.

Joop werd op veertigjarige leeftijd gezien
Nadat zijn briefjes aangetroffen waren bij
een weezee.Joop was spiegies spasties.
Spiegies spasties.........
Zo gleed hij des avonds uit over de gele vla.
Hij was opeens enorm van klutsen kwijtgeraakt.
Tot aan het moment dat hij kleuren begon te zien
en grote bloemen kwijlde.

De man van twaalf jaar.

die man van twaalf jaar

daar wil je oud mee worden

en ook hoop je dat hij borden breekt

zo koop je het geluk

de man van twaalf jaar

speelt en dan het liefst met treinen

praat met het speelgoed

wanneer nacht de kern in de op springen staande gloeilamp is

je bent niet langer bang

voor de vingerwijzing

in de gebarsten klok

de man van twaalf jaar

strijkt met de hand

zeer zachtjes naast het raam

schrijft liefjes nog tot morgen

tot het dan sussust in je hoofd

dat zo veel denken moet

dat zo veel dagen denken laat