Ik ruw je aan tot een opaal
uit mijn borsten groeien de lianen
je voegt je in mijn bekken. Kwijlt.
Dit doet zij met ons.
Het is het drinken van absint
het is het stervend terras van Van Gogh
het is een fragment uit een moment.
Wie daar niet ooit een keer wil wonen
is een half mens
misschien nog wel minder dan een half
mens
maar daarom niet minder sympathiek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten