Het niet meer hebben van jou.

Geen plek zonder verhalen

Onze namen zijn bij wijze van het spreken

Nog nat van vingerverf

En dan de bomen waarop een naam

Nooit zal bederven

Een jaden gedenkplaat jou en mij

Natuur dat ons in leven houdt.

Na jou niets meer punt

Geen altaar om nog aan te bidden

Een middenleven zonde zangseizoen

Zonder begrijpen waarom de vergiftigde woorden

Nu zo mooi en stralend de slechte ogen opendoen

Na jou niets meer punt.

Maar ik heb je nog, komma

Zachthaar van grijs

Ik loens een beetje, weet je

Dan staan daar twee van jouw