De nacht is de moeder van de dromer
hier lig ik met de ogen bijna dicht
te wachten hoe de wolken breken
hoe de onweersbui zich van haar
nerveuze ballast ontdoet.
Het is het weerlicht dat mij de stad laat zien;
langs alle hoeken van deze straat heb ik gelopen
na jaren ontwrichting die ik heb opgelopen
hunker ik naar een eigen plaats misschien.
Voorts- met toortsen door de stad gebracht
sprokkel ik houtjes en verhalen voor mijn vuren
en wanneer de lauwe wind over mijn vleugeltjes zal schuren
voel ik onherroepelijk de schaduw van de dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten