Het bier houdt stand,
de oorlog is gewonnen,
kom dan kleurenballon,
op commando door de horden,
mijn volk slaapt.
Naast mij, het lichaam van een man,
hij waarschuwt dat de kogels veilig zijn.
Dat de wind de barmhartigen gestreeld heeft.
Dat de boze handen zijn veranderd op een plein.
Mijn volk slaapt.
Na de verhalen is er geen enkele eenzaamheid,
de ruzie is beklonken in de tropen,en wij, radeloze apen,
houden lange bange bomen stevig vast, mijn volk slaapt.
Mijn pappa had geen geld,
dat was alles. De meeste konijnen
die we aten waren eerst voor vogels.
De dood was eroverheen gegaan,
ze stonken volop met stijve staarten.
Het vel dat uit hun lompen hing
had dezelfde kleur als walgsap.
Ik prakte ze dapper met spinazie
maakte een piramide van aardappels
begroef de jus met hiëroglyfen.
Ik zag Ra zweven op het klassieke omabord.
We aten met smaak misvormde ogen.
en na het eten bedankten wij de God
die alles had misdaan.
Kogels voor kinderen en koeien.
Kooien vol met zwerfgangers
Krijgssoldaten grijs en onaangenaam onwetend.
Kanonnen die de laatste grenzen overwegen.
De dood heeft zichzelf overal verzameld,
terwijl de vieze kapotte steden ademhalen,
schreeuwt Ekaterina om haar verliefde;
zij, met twee vlindertjes van kinderen stevig gerijpt
en onderweg.
Ik, de stinker wacht op moedertje roes,
vandaag lijk ik op een storm uit het noord-oosten
en thuis wacht ik jouw ijzel af.
We vechten niet meer in dit huis,
we delen koele ogenblikken zonder lakens.
Ik ruim mijn braaksel weg, jouw donkere woede
is een doodstil plein.
Ik, de stinker heb vannacht met een anaconda gevochten
maar gelukkig weet je niets over mijn bestaan in een bos.
Terwijl de dagen nutteloos verlopen zullen de kurken
uiteindelijk tot humus worden en als ik maar heel veel drink
zal al het gebladerte om ons heen van whiskey zijn.
Waar slaapt ze nog,
haar lichaampje voelt zo onveilig.
Langs haar botten kronkelen de wormen al,
en ach, ik weet het niet.
Half ben ik immers al zonder haar.
ze is er nu nog, de magere schim.
Over dit scenario heb ik al maanden nagedacht.
Jaren en jaren al volgde ik haar karkas,
slapend, etend, slepend en nu is het tijd.
Haar kopje in mijn hand, liefdevol relikwie,
haar ogen verdroogd, nee, ze krijgt rozen.
En de dood, die kale vale dood,
masseert het leven uit haar.
Terwijl ze nog wat trilt.
s
Op deze datum raken de vingers van de dag verstrikt
in zware dialogen waarvan mijn beschermengel niets wijzer wordt.
Tussen het bonken van rare bladzijden in mijn hoofd
knerpt de warme zomer ellendig.
Ik doe rare dingen tegenwoordig
de katten begrijpen er geen brokjes van.
Het regent hier spiegels en ander gespuis,
de nacht wordt een banaan zonder glijmiddel.
Tussen de roes van de fles en de straat
zweef ik als een konijn met myxomatose naar voren.
Nee - ik voel me geen sieradenprinses meer
ik heb alle versiersels van liefde ontdaan.
Liefdesliedje
Je lichaam in de slaap
een opgevouwen embryo.
Je mond in
rust
alsof er rondom je meeuwen zeilen.
Je handen in het donker
zoekend naar een droom.
Nu
je zo teder naast me bent
en ik van je hartslag mag
genieten
voel ik me wars van elke mythe
dat je zo slecht
voor me zou zijn.
Ik ken je beter nog dan alle pijn
veel beter nog in je
kwetsbaarheid
het verdriet in rimpels naast je ogen
dat ik
alleen zo goed kan zien.
Omdat ik je zo opvallend zag
als ooit die middag op een
zenuwachtig plein.
