Met anderhalf been om op te staan
houdt moeder haar kinderen in de gaten
het kleine zusje aan mijn hand kan nog niet praten
de muren om ons heen zijn waterkoud.
Wij houden elkaar vast, wij voelen ons verlaten
en als de misthoorn loeit èèntonig
wordt het gezicht van moeder oud
Toch `s avonds als de lantaarn weer brandt
en als onze voeten het contact weer met de warmte maken
zoeken wij de beschutting van het laken
tasten in het zoeken naar elkanders zand
Wij houden elkaar vast, wij kennen het verband
van wiegen, slapen en weer verder dromen
na zonsondergang zal alles ècht in orde komen
die zekerheid houdt ons bestaan in stand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten